De buitenkant van mij is vele malen succesvol hersteld na ongelukken, valpartijen, (bijna) verdrinkingen, meer. Ik schreef er enige weken geleden over onder de titel: “Intussen te Hua Hin: een kwestie van levens tellen. Hoeveel levens heeft een mens eigenlijk?” Maar soms is er ander leed want…
……Maar dan de ziel, als daar mee geknoeid is en er blijft rommel achter, pfff. Probeer die maar eens schoon te peuteren en op te lappen. Wat zou het heerlijk zijn, als men daarvoor ook eens een gezellige winkel kon binnenlopen en dat iemand dan roept: “kom jij maar eens even hier, je ziet er niet uit, kom liggen, je bent hoognodig aan onderhoud toe!”.
“Nou, tis meer een renovatie” pruttel je nog wat tegen, als je bij de hand wordt genomen en met zachte dwang verder de winkel in getrokken.
Ergens achterin is een geheimzinnige deur die leidt naar een zeshoekige kamer, waar geen ramen, gedempt licht – men ziet geen lamp, waar komt dat vandaan? –, alles steriel blauw is, een buitengewoon prettig bed staat, het geluid van een kabbelend beekje gemengd is met een naar een echte melodie snakkende sitar.
De chocoladebruine dame die je binnenhaalde, is ondertussen veranderd in een kruising tussen een trol en een fee. Haar grote, inktzwarte ogen bedwelmen je. Haar lange, zwarte haar valt over je heen als je opeens op je rug ligt. Dan spreekt ze, zachte woorden wellicht, wrijven en poetsen misschien, kloppen en zuigen desnoods, en dat je dan naar buiten loopt na een half uurtje en alles het weer doet; humor, zelfvertrouwen, respect, waardering, vertrouwen, begrip, inzicht, geduld.
Je kunt weer van iemand houden, en jouw nogal uit de hand gelopen dosering kritiek, ironie en cynisme zijn weer tot beheersbare, bruikbare proporties teruggebracht. Bij het afscheid nog wat goede raad en advies mee – drie maal daags één theelepeltje – en klaar is kees. Zoiets.
Het vorige artikel van Theo van der Schaaf:
https://www.trefpuntazie.com/thailand-column-hua-hin-levens-tellen-theo-van-der-schaaf/
