Van ware genderpariteit is in Thailand nog geen sprake

Het VN Vrouwenverdrag CEDAW

Thailand is ondertekenaar van het VN Vrouwenverdrag; the Convention for the Elimination of All Forms of Discrimination against Women. Jammer genoeg is daar nog steeds niet voldoende van te merken. Vrouwenactivisten trekken weer aan de bel voor genderpariteit.

Thailand, genderpariteit, Erik Kuijpers — *De rode paraplu; symbool van sekswerkers*

In Thailand is genderpariteit nog immer een illusie

De Convention is drie jaar geleden door Thailand ondertekend en er is wetgeving in Thailand, de Gender Equality Act 2015, maar er bestaat nog steeds een tegenstelling tussen de tekst in het verdrag en de nationale wetgeving. Het gaat om artikel 17 lid 2.

In het Engels luidt dit:

Article 17 (1) The establishment of policies, laws, regulations, notifications, measures, projects or procedures by government agencies, private organizations or any individual with characteristics of unfair gender discrimination is not permitted.

(2) The implementation of the policies described in paragraph one to eliminate obstacles or support the person’s to exercise their rights and freedoms equal to others, to protect the person’s safety and welfare, to comply with religious principles or for purposes of national security are not judged as unfair gender discrimination.

Met andere woorden: als het gaat om zaken als persoonlijke veiligheid en welzijn, om voorschriften uit hoofde van religie of om zaken van ‘nationale veiligheid’ dan mag sprake zijn van ongelijke behandeling.

‘Nationale veiligheid’ is een grote kapstok waaraan je het gebrek aan genderpariteit kunt ophangen en dat doet de Thaise overheid dan ook ruimhartig. In de praktijk blijken sekswerkers, vluchtelingen en minderheden minder rechten te hebben dan de gemiddelde Thaise burger. Vooral sekswerkers, en die zijn in meerderheid vrouw, worden onaangenaam geviseerd door de Thaise wetgeving.

Beperkte toegang tot betaalbare rechtshulp

Gaat het om seksueel geweld tegen vrouwen en kinderen, dan ondervindt men tegenwerking en stigmatiseren bij het doen van aangifte. Er is ook hier geen genderpariteit. Recente cijfers geven aan dat nog geen 10 procent van de aangiften door vrouwen serieus wordt genomen. Vrouwen die protesteren tegen overheidsplannen rond hun grond en broodwinning zijn onder de 2014-staatsgreep gevangen gezet of aangeklaagd, enkel en alleen om de protesten tot zwijgen te brengen. Ze worden seksueel lastig gevallen en op sociale media te kijk gezet, maar vinden bij de overheid geen gehoor.

Organisaties geven de Thaise overheid een dikke onvoldoende zeker als het gaat om vervolging van daders en het oplossen van verdwijningen en moorden buiten justitie om. De overheid heeft weliswaar het ‘National Action Plan on Human Rights’ ontwikkeld, maar bescherming van vrouwelijke activisten ontbreekt nog steeds. Zolang vrouwen door de overheid extra worden geviseerd kan er geen sprake zijn van genderpariteit. Thailand heeft nog een lange weg te gaan.