In doodsangst sloegen de Rohingya op de vlucht
Historici, analisten, diplomaten, journalisten en andere Myanmar-deskundigen voorspelden het tijden geleden al: eens vluchten de Rohingya-moslims massaal uit Myanmar. De afgelopen vier weken is juist dat gebeurd. Meer dan 400.000 Rohingya zijn in een ongekende doodsangst hun land ontvlucht. Op de vlucht voor bruut geweld, gingen ze een onbekende toekomst tegemoet. De vaak al generaties lang in Myanmar wonende moslims lieten brandende dorpen achter zich. Velen verloren familieleden, bijna allemaal raakten ze al hun bezittingen kwijt.
Tekst en foto’s: ©Ate Hoekstra
Sommigen liepen door de jungle en staken een rivier over. Anderen kwamen over zee. Allemaal kwamen ze in Cox’s Bazar terecht, een heuvelachtig kustdistrict in Bangladesh. Het is hetzelfde gebied waar al zeker veertig jaar Rohingya Moslims naartoe vluchten om te ontsnappen van de onderdrukking in Myanmar. Al ver voor hun komst woonden er naar schatting 400.000 Rohingya in het gebied.
Met de toevloed van de nieuwe vluchtelingen kan hun aantal oplopen tot 1 miljoen. Ter vergelijking: in Nederland vroegen vorig jaar 18.171 vluchtelingen asiel aan. 1 miljoen vluchtelingen is dan ook veel meer dan het arme en overbevolkte Bangladesh aan kan.
Voor dagblad Trouw was ik afgelopen week in Cox’s Bazar om verslag te doen van wat niet anders omschreven kan worden dan als een exodus. Ik sprak mensen die dagen door de jungle hadden moeten lopen, en nu geen idee waar ze naartoe moesten voor eten of onderdak.
Ik sprak een moeder wiens dochter door soldaten was vermoord. Ik luisterde naar een huilende vader die me vertelde dat twee van zijn kinderen ziek waren en dat niemand hen kon helpen. Ik interviewde jonge mannen die zo kwaad en gefrustreerd waren dat ze naar de wapens willen grijpen om terug te vechten. Ik zag vluchtelingenkampen die met het uur, nee, met de minuut groeiden en groeiden; kampen waarin alles een gebrek is: voedsel, water, hygiëne, medische zorg, zelfs een schone plek om uit te rusten ontbreekt.
Hoewel ik mezelf voornamelijk als een schrijvend journalist beschouw, nam ik af en toe wat foto’s. Als aanvulling op mijn woorden, maar misschien ook wel om dat vast te leggen wat ik in woorden niet kon vangen. Een aantal van die foto’s is hieronder te zien. Mijn verhalen stonden de afgelopen week in de krant en zijn online nog te lezen. Bijvoorbeeld hier en hier.
Eén van de eerste foto’s die ik op de dag van aankomst vanuit een auto maakte. Bengaalse hulpverleners delen voedsel uit aan vluchtelingen. Het leidde geregeld tot chaotische situaties waarbij kinderen met vrouwen vochten en mannen elkaar te lijf gingen
.
Onderweg kwamen we deze groep mensen tegen. Ze vertelden met dat ze per boot over zee naar Bangladesh waren gekomen en dat ze sinds hun aankomst, drie dagen eerder, nog geen hulp hadden ontvangen en niet wisten waar ze voor hulp moesten zijn.
Vissersboten op het strand van Cox’s Bazar. De afgelopen vier weken zijn de boten massaal uitgevaren om de Rohingya te redden van het geweld in Rakhine.
Noodhulp is er wel, maar schiet vooralsnog tekort. Deze man mocht zichzelf gelukkig prijzen met een pakket waarin vermoedelijk eten, kookgerei, wat kleding en misschien een deken zit.
Veel van de noodhulp komt van de lokale bevolking, bijvoorbeeld van deze Bengaalse zakenman. Bij een moskee deelde hij met vrienden 10 kilo zware voedselpakketten uit.
Rohingya mannen in een onofficieel vluchtelingenkamp achter een lokaal marktje. De man aan de linkerkant vertelde dat hij vreesde voor het leven van zijn ernstig zieke kinderen. De andere mannen zeiden bereid te zijn naar de wapens te grijpen en de strijd met het Myanmarese leger aan te gaan.
Een jonge man is net met zijn familie gearriveerd in Bangladesh. In Myanmar woonden ze vlakbij de grens. Het gaf hen de mogelijkheid meer bezittingen mee te nemen dan de meeste Rohingya die moesten vluchten.
Een net gearriveerde Rohingya familie bij de oevers van de rivier de Naft die Myanmar van Bangladesh scheidt. “Alleen Allah weet hoe lang we hier moeten blijven”, verzuchtte de vader van de familie, Kumar Khali.
Kumar Khali gaat nog één keer terug naar Myanmar om wat laatste bezittingen op te halen.
Deze pagina delen
Lees ookgerelateerde berichten
Reageer