Een kwestie van cultuur
Hoang, een vriendelijke Vietnamese jongen, doet goed zijn best. Hij komt langs met zijn vakkenpakket: talen, exacte vakken en economie.
‘Daarmee kan je alle kan je op,’ zeg ik.
Hij lacht me vriendelijk toe en zegt: ‘Ja meneer.’
‘Welke vervolgopleiding wil je gaan doen?’ vraag ik.
Hoang glimlacht en zwijgt.
‘Heb je de vraag begrepen?’
‘Ja meneer.’ De glimlach blijft.
‘Iets met techniek?’ probeer ik.
‘Ja meneer.’ Glimlach.
‘Economie kan ook. Of Gezondheidszorg. Of Optiek.’
‘Ja meneer.’ Glimlach.
‘Of toch maar techniek?’
‘Techniek meneer. Is goed.’ Glimlach.
Ik ben opgelucht. We zijn een stapje verder.
Het ritueel herhaalt zich met Installatietechniek, Weg- en waterbouw, Elektro, Procestechniek, Bouwkunde.’
Ik wacht. Kijk hem aan. Zeg nog maar eens: ‘Bouwkunde?’
‘Bouwkunde,’ bevestigt Hoang.
De volgende dag kom ik hem op de gang tegen.
‘Nog steeds bouwkunde?’ vraag ik.
‘Bouwkunde meneer,’ zegt hij met zijn glimlach.
In het nieuwe schooljaar ga ik door de lijsten van het MBO. Ah, daar staat Hoang. Hij volgt de opleiding Wegtransport aan het Scheepvaart en Transport College.
Ik kan een glimlach niet onderdrukken.
hahahahahaha…. ze blijven geweldig.
Ik geniet er elke dag van.
Chris,
Het zijn mooie verhaaltjes, pareltjes.
Eentje van mij. Ik gaf 2 jaar Engelse conservatie les op een gewone Thaise school en gratis op een monnikenschool. Ik praat en vraag altijd veel en loop steeds door de klas. Ik ben erg druk. Thaise leerlingen worden gezien als erg schuchter, en zijn dat meestal ook, in de klas maar niet op het schoolplein! Maar er was toch een keer een meisje dat haar vinger opstak en zei: ‘Meneer, waarom loopt u altijd als een brullende leeuw door de klas?!’ Ik ben het toen wat ‘rustiger’ aan gaan doen……