Het is nog maar half zeven. Het vroege morgenzonnetje is net helder genoeg om de tempel Wat prataht doi Kong Muu, boven op de berg in Mae Hong Son, een beetje te verlichten. Vandaag wordt het Boeddhistisch festival van de elfde maan gevierd, en er heeft zich een grote menigte verzameld in de tempel. De rook van de wierookstokjes die de aanwezige mensen aangestoken hadden is door een licht briesje uit elkaar geblazen, waardoor ik weer een beetje helder kan zien.
En dan duikt ze plots voor mij op, een meisje van een jaar of zeven, gekleed in een mooi rood rokje en bloesje. Ze lijkt wel te zweven over de ruwe stenen van het tempelplein. Ze neuriet zachtjes mee met muziek die alleen zij kan horen en beweegt heel haar lichaam op het langzame ritme. Ze geeft echt het beste van haar weg met mooie soepele vloeiende bewegingen. Een paar minuten lang zit ze helemaal in haar eigen wereldje opgesloten, alleen met haar muziek .
Een aantal mensen kijkt samen met mij gefascineerd naar haar tot ze als slot haar hoofd op haar handen legt alsof ze haar ogen wil sluiten en gaan slapen.
Een paar flinke donderslagen van afgestoken vuurwerk verbreken de betovering. Ik reageer net op tijd om een foto te maken.
O, zo mooi in woord en beeld, Lode.
Toch weer niet vanuit je heup getrokken dit keer…?
Toch wel.. maar het meisje wist dat ik foto’s aan het maken was..