Het was de ochtend van de mens
Stemmen in de lucht
Vuren in valleien
In het geduld van eeuwen
werd gewerkt, gewacht, gestreden
om land, om zeeën,
om een paar ideeën
De vetes gingen voorbij,
de ideeën niet
Er werd een kind geboren
Haar moeder
zag haar niet opgroeien
Alleen wie achtergebleven was
hoorde haar nog tokkelen
Haar zang begeleidde
de salvo’s uit de stad,
haar lach stoeide met
het opscheppen van de mannen
Binnenkort zullen
de ideeën ophouden
Luiken zullen opengaan
Vrienden zullen praten op het plein
De zon zal schijnen op ruïnes
Het zal ruiken naar vanille
Doe niets,
wacht op het uur
dat heimwee
even sterk wordt
als het ontkende
Geef als eerste een reactie