Bij een bamistal in Bangkok trof ik ze, een paar Thaise jongens, net in de twintig. Geen woord Engels op hun lippen. Of ik Thai sprak, vroegen ze. Toen ik ja zei was ik verkocht. Ze schoven bij me aan en we priegelden verder in het Thai. Of ik ze geen Engels zou kunnen leren vroegen ze. Dat was tegenwoordig heel belangrijk. Als je lang in Thailand woont, leer je bepaalde technieken. Ik had er weinig goesting in en plakte er een absurd hoge prijs op: 1000 baht per uur. Aan een ander tafeltje gingen ze even in beraad. Na enkele minuten kwamen ze bij me terug. ‘We zijn akkoord’, zeiden ze. ‘Maar denk je dat een uur genoeg is voor ons om de taal te leren?’
Beste lezer
Trefpunt Azië is een reclamevrije site geheel gemaakt door vrijwilligers. Al onze berichten zijn voor iedereen te lezen. Maar het in stand houden van een website als Trefpunt Azië kost geld; er zijn kosten voor software om de site te maken en de huur van serverruimte zodat hij te zien is. Die kosten worden gedragen door leden van de redactie en die kunnen daarbij wel wat hulp gebruiken. Als u wilt helpen met een (kleine) bijdrage klik dan op de rode knop rechtsonderdaan op de pagina en doneer, dat kan al vanaf 3 euro. Wilt u op een andere manier helpen? Mail dan even met de redactie: post@trefpuntazie.com
Dankzij uw bijdrage kan Trefpunt Azië elke dag nieuws en achtergronden uit uw favoriete werelddeel blijven brengen.
