Het Rotterdams Philharmonisch Orkest gaf in de Doelen een bevrijdingsconcert. De 7e van Van Beethoven stond op het programma. En daar was ik bij. In een afgeladen concertzaal met allemaal muziekkenners. Zo vermoedde ik tenminste tijdens de 10 minuten durende staande ovatie van het publiek. Een staande ovatie voor mannen en vrouwen die gewoon hun werk hadden gedaan. De juiste melodie gespeeld, geen valse noten laten horen, nee gewoon hun werk waar zij redelijk goed voor betaald worden. En ik dacht, ik deed vroeger mijn werk ook goed. Deed er mijn best op, maar kreeg nooit een staande ovatie. Eerder het tegendeel. Vooral wat het salaris betreft. Waarom zo’n tien minuten staande ovatie. Na een minuut vond ik het wel genoeg. En dacht even, wat is er eigenlijk zo bijzonder aan Beethovens 7e lawaai.
Ha ha uitnodiging zeker.